Het land van melk en honing

Ik neem je mee naar het land van melk en honing, dat het land van pijn en verdriet is geworden. Kwellingen en akelige moorden. Kogels schieten in het rond. Woorden schieten tekort. Elke minuut wordt er een kind van zijn moeder ontnomen of is er weer een vader omgekomen. Ik wenste dat ik de tranen van een kind kon vervangen door een lach. Maar hoe verwacht je een lach op het gezicht van een kind dat niet eens buiten spelen mag? Want het gevaar dreigt op de straten, huizen worden verlaten. Ik neem je mee naar het land, waar mensen lijden en dagen hebben moeten strijden. Dat alles zo zou lopen, had ik nooit verwacht. Dat het zo lang zou duren had ik nooit gedacht, overpeinzingen tot diep in de nacht. En ik veracht, de mensen die misbruik maken van hun macht. De man die acteert en van binnen lacht, hypocriet gedrag. Er wordt zoveel gepraat, maar zo weinig gezegd. Vertel me, is het dan een illusie, de vrijheid waar een Palestijn voor vecht? De beelden zeggen genoeg, een 7-jarige staand voor een tanker, samen met zijn makker. Is dit dat een droom, wanneer worden we wakker? Daar gewekt door een bom en hier door een wekker. Ik maak me zorgen, het wordt alsmaar gekker.

In mijn woorden ligt een boodschap die ik over wil brengen. Het is niet dat ik me in andermans zaak wil mengen, maar ik lig er wakker van en dat maakt deze tot de mijne. Een jonge Syriër die niet durft te dromen, want hij leeft al in een nachtmerrie. En nee, met een tekst help ik ze zeker niet. Maar ik wil ogen openen, hersenen doen denken en oren laten luisteren. Hard gepraat over doen gaan in fluisteren.